Resital

Gülsin Onay konserine gitmiştim. Ünlü piyanistimiz. Kendisi de iyi, hoş bir insan.

Konserden sonra, kendisi çıkışta tebrikleri kabul ediyordu, herkes sırada bekliyor elini sıkıyor. Kendisini tanıyanlar da sohbet ediyor.

Ben de bir şekilde mecburen sıraya girmiş oldum, kalabalıkta sürüklendim, piyanistin önüne geldim, kutlarım, ne güzel çalıyorsunuz, dedim, başka ne denir ki zaten bu durumlarda.

Teşekkür etti o da, ben de tam önünden ayrılırken, bir dahaki konserinizde Rachmaninov çalsanıza dedim, o zaman o konserinize de gelirim, sırıtarak konuşmuştum.

Söylediğim an kendimden utandım, pot kırmıştım aslında, Gülsin Onay, gülümsedi sadece zarifçe ve olsun Mozart, Chopin, Beethoven da güzel dedi. Gülümseyince ben de yine muzipçe ve utanarak;

Eh madem o konserinize gelmem ben de, dedim. O da güldü ben de güldüm. Komiklik yaptığımı anlamıştı, ukalalık olarak düşünmedi neyse ki.